Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Οι χειρότερες εμπειρίες στα "καλύτερα" μαγαζιά της Αθήνας!

Και ενώ κάποιοι επιχειρηματίες βάζουν λουκέτο στα μαγαζιά τους, είναι και εκείνοι που φαίνεται πως έχουν ανακαλύψει το μυστικό της επιτυχίας. Οι κριτικές είναι τόσο καλές, που οι ουρές έξω από τα καταστήματά τους μπορούν να συγκριθούν με των ΑΤΜ το Καλοκαίρι του 2015. Παρόλα αυτά δεν είναι πάντα όλα τόσο ρόδινα και ωραία. Αξίζουν άραγε την τόσο καλή φήμη που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους; 


Φυσικά και η επιτυχία αυτή δεν προήλθε από κάποιο τυχαίο γεγονός, ούτε και ο κόσμος δεν είναι τόσο γενναιόδωρος ώστε να θεοποιεί κάθε νέα επιχείρηση. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι επιχειρηματίες και οι υπάλληλοι εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι πελάτες τους είναι εκατοντάδες και πολύ πιστοί. Έτσι σταματούν τις προσπάθειες για βελτίωση και πλέον δεν σε υπολογίζουν σαν άτομο, αλλά ως πορτοφόλι. 

Θα ακολουθήσουν μερικές από τις χειρότερες εμπειρίες που έχω βιώσει σε κάποια από τα πιο γνωστά καταστήματα της πόλης, ή αλλιώς όλες οι φορές που επιβεβαίωσα ότι όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι.
Δεν θα αναφερθώ βέβαια καμία επωνυμία καθώς όλα τα παρακάτω είναι ξεκάθαρα προσωπικές διηγήσεις. Δεν είμαι κριτικός, αλλά πελάτης. Ένας πελάτης που δεν έμεινε καθόλου ικανοποιημένος!

👐 Μια τρίχα στο γλυκό μου.

Υπάρχει ένα πασίγνωστο γλυκοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, που στο άκουσμα του ονόματός του, χιλιάδες άνθρωποι συγκινούνται. Η αλήθεια είναι ότι και γω μέχρι πρόσφατα ήμουν μια από αυτούς. Είχα ακούσει τα καλύτερα και όλα αυτά μέχρι να το επισκεφθώ για πρώτη φορά. Η αναμονή στην ουρά ήταν πολύ μικρή σε σχέση με το μέγεθός της και ο κατάλογος ήρθε πολύ γρήγορα στο τραπέζι. Ως εδώ οι καλές εντυπώσεις. Έχοντας ζητήσει άπειρες φορές να παραγγείλουμε, περιμέναμε 20 (ίσως και παραπάνω) για να εξυπηρετηθούμε. Τα γλυκά ήρθαν σχετικά γρήγορα και σε εντυπωσιακή εμφάνιση. Ας πούμε ότι εγώ δοκίμασα τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, στην οποία όμως κρυβόταν μια έκπληξη. Στη δεύτερη κουταλιά προβάλλεται μια τεράστια τρίχα μέσα από αυτό το σοκολατένιο έδεσμα και προφανώς δεν ήταν δική μου. Μη θέλοντας να σπείρω τον πανικό ούτε να απολυθεί κάποιος εξαιτίας μου, δεν έκανα κάποιο παράπονο στο προσωπικό. Το δεύτερο κρούσμα ήταν μόλις σε λίγα λεπτά όταν και άλλος από τη παρέα βρήκε βρήκε άλλη μία σε αυτό που είχε παραγγείλει. Κακώς βέβαια, αλλά και πάλι δεν αναφέραμε κάτι στις σερβιτόρες οι οποίες με μανία και αγωνιωδώς ερχόντουσαν κάθε 5 λεπτά (ίσως και λιγότερο) για να μας πάρουν τα πιάτα. Α ναι, δεν σας το είπα. Μπορεί να άργησαν να μας πάρουν παραγγελία, αλλά δεν ξέχναγαν να μας ρωτούν επίμονα για το αν θα πάρουν το πιάτο όποιου άφηνε κάτω το κουτάλι. Κάπως έτσι κατάλαβα τον λόγο που η ουρά ήταν τόσο γρήγορη. Δεν τους ενδιέφερε αν ο πελάτης μείνει ευχαριστημένος ή όχι. Τους αρκεί ότι στο τέλος θα πληρωθούν. Την αργοπορία θα τη δικαιολογήσω με το γεγονός ότι είχε πολύ κόσμο. Τα πιάτα όμως όχι. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα γλυκά ήταν αρκετά καλά, αλλά όχι τόσο όσο περιγράφουν όλοι. 

👐 Ένα πλαστικό burger

Εικόνα weheartit.com
Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω για ποιον λόγο οι γονείς μου με απέτρεπαν από το να πάω για φαγητό σε εκείνη τη πασίγνωστη αλυσίδα fast food. Έφτασε η στιγμή που έμαθα. Παρήγγειλα ένα cheeseburger και στη συνέχεια προσπαθούσα να μαντέψω από τι κρέας ήταν το μπιφτέκι. Ίσως και να προέρχεται από κάποιο άλλο χημικό παρασκεύασμα, δεν αποκλείεται. Αν ήταν τουλάχιστον γευστικό, μπορεί να μην ήταν μια από τις χειρότερες μου εντυπώσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση προσπαθούσα να δώσω νοστιμιά με εξτρά δώσεις κέτσαπ. Η μέρα έκλεισε με ένα φριχτό στομαχόπονο και έναν κουβά δίπλα από το κρεβάτι για περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

👐  Έλεγχος μηδέν

Πάλι σε αλυσίδα burger και ξανά στο κέντρο. Εδώ μιλάμε για διαφορετικό κατάστημα όσον αφορά το θέμα της αισθητικής, ατμόσφαιρας αλλά και ποιότητας. Όπως καταλαβαίνετε η κουζίνα είναι εξαιρετική. Αλλού είναι το πρόβλημα. Αρχικά έπλενα τα χέρια μου και εκεί που νόμιζα ότι ήμουν μόνη, βλέπω ένα μικρό αγόρι να βγαίνει τις γυναικείες τουαλέτες και να με χαιρετάει. Ήταν πολύ περίεργο αφού καθώς δεν υπήρχε καμία "μαμά" τριγύρω που να δικαιολογεί την παρουσία του και κανένας ενήλικος για να του κάνει παρατήρηση. Το παιδί ήταν ολομόναχο και για κάποιον λόγο κρυβόταν σε ένα πολύ ακατάλληλο σημείο. Μετά από λίγο βγαίνει από το μαγαζί, έπειτα ξαναμπαίνει μιλάει με το προσωπικό, του δίνουν κάτι και φεύγει. Ύστερα και πολύ αιφνιδιαστικά κάθεται στο τραπέζι μας και με σπαστά ελληνικά και χωρίς να του το επιτρέψουμε αρχίζει να κάνει πολύ παράξενες και αδιάκριτες ερωτήσεις. Παρά τις προσπάθειες που κάναμε για να το διώξουμε, επέμενε. Μέχρι που τον φώναξε κάποιος υπεύθυνος του καταστήματος κάνοντάς του παρατήρηση για κάτι άσχετο με εμάς. Ήταν ξεκάθαρο πως τον ήξεραν πολύ καλά. Λίγο πριν προλάβουμε να φύγουμε κάνει και πάλι την εμφάνισή του, με παρέα αυτή τη φορά. Ως η "πάντα πιο καχύποπτη" της παρέας άρχισα να υποψιάζομαι την επικινδυνότητα της κατάστασης (παρά το -πολύ- νεαρό της ηλικίας του) και ζήτησα να φύγουμε. Μας ακολούθησαν. Η συνέχεια είναι εκτός του μαγαζιού, οπότε δεν θα κάνω οποιαδήποτε αναφορά. Αυτό που θα σας αποκαλύψω είναι ότι δεν ήταν καλή. Αυτό που με ενόχλησε είναι ότι κανένας υπάλληλος δεν αντιδρούσε στο γεγονός ότι ο μικρός αλητάκος εισέβαλε όποτε ήθελε αφήνοντας παντού τα ίχνη του.

👐 30 λεπτά αναμονή για ένα σουβλάκι.

Κάπου στο Λύκειο είχαμε πάει μια εκδρομή στην Αρχαία Αγορά και στον ελεύθερο χρόνο που μας έδωσαν καθίσαμε σε γνωστό σουβλατζίδικο, στο οποίο σχεδόν κυριολεκτικά "ψαρεύουν" τον κόσμο που περνάει απ'έξω. Το μέρος το είχα ξαναεπισκεφθεί πολλές φορές και το φαγητό είναι εκπληκτικό. Όμως πάντα ήταν take away. Που να φανταστώ ότι το service θα ήταν φριχτό; Μετά από πολλές προσπάθειες -και παραλίγο καβγά με τον σερβιτόρο-, ήρθαν και τα κρύα σουβλάκια μας. Απαράδεκτο.

👐  Όταν είσαι σερβιτόρος, αλλά βαριέσαι που αναπνέεις.

Άλλη μια πολύ γνωστή καφετέρια με απαίσιο προσωπικό. Η πρώτη, η δεύτερη και τρίτη προσπάθεια με θέλουν να ζητώ απεγνωσμένα κατάλογο. Μετά από 40 περίπου λεπτά κατάφερα να συγκινήσω αυτό το "χαρούμενο" παλικάρι που μέχρι πριν λίγο κοίταγε το ταβάνι. Και ναι, καταφέραμε να παραγγείλουμε! Έπρεπε να είχαμε φύγει από νωρίς, αλλά το θεωρούσαμε μεγαλύτερη αγένεια από τη δική του. Δεν θυμάμαι μετά από πόση ώρα ήρθαν οι καφέδες μας. Η ώρα κοιλούσε και πήραμε τη πιο σωστή απόφαση της ημέρας. Να τον φωνάξουμε μία ώρα πριν τη προγραμματισμένη μας αποχώρηση. Πολύ αργότερα, δέχτηκε να τον πληρώσουμε. Τα μούτρα μέχρι το πάτωμα και χωρίς να πει κουβέντα, πήρε τα χρήματα και έφυγε. Είπα να τον δικαιολογήσω υποστηρίζοντας ότι μπορεί να μην ήταν η μέρα του ή κάτι κακό μπορεί να είχε συμβεί. Τη δεύτερη και τελευταίο φορά που πήγα στο μαγαζί δεν είχε αλλάξει τίποτα.

Καμία φορά τα φαινόμενα απατούν. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ η άτυχη της παρέας..
Και τώρα θα το ξαναπώ. Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Αν δεν επισκεφθείς ο ίδιος όλα αυτά τα "εντυπωσιακά" και δημοφιλή μαγαζιά, μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα.
Υπάρχουν μέρη που είναι φανταστικά, σέβονται τον πελάτη αλλά δεν έχουν διαφημιστεί τόσο πολύ. Τα secret hot spot που έλεγε και η Λάουρα πριν πάει στο Survivor. 
Μπορείτε να μοιραστείτε και εσείς μαζί μου τις δικές σας εμπειρίες είτε με σχόλιο από κάτω, ή στο email μου. 

Ελπίζοντας σε έναν καλύτερο κόσμο,
Μαργαρίτα



Αν σου άρεσε το άρθρο κάνε μια κοινοποίηση για να το δουν και οι φίλοι σου.


Διαβάστε επίσης..










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου